Adı Şanslı.
Daha doğrusu biz ona ”Şanslı” diye seslenmeyi tercih ettik.
İlk olarak arka balkonumuzda tanıştık kendisi ile. Beş tane yavrusunu dünyaya getirmek için bizim arka balkonu seçmişti.
Önce zorlayarak da olsa, bir karton parçasını altına ittirdik. Sonra üstüne çatı gibi bişey yaptık kartondan.
Ne zaman beslemeye gitsek, yara bere içinde ağzıyla, tısladı bize…
Belliydi şiddet görmüştü, hem de çok.
Günlerce gözünü açmadı yavrular. Yavrulardan birini sahipleniriz diyorduk.
Gri olan güzeldi…
Beyaz da…
Bir gün yine beslemek için balkona gittiğimizde yoktu, yavrularını da alıp gitmişti.
Haftalar sonra evin arka sokağında gördük, yanına yaklaşmamıza izin vermedi, her zamanki gibi tısladı.
Yavrulara ne oldu acaba?
Neden sonra arka balkonumuzda görünmeye başladı. Verdiğimiz yiyeceklerin bir kısmını yedikten sonra, bir kısmını da ağzına alıp gidiyordu.
Yavrularına götürüyor diye düşündük.
Gri olan güzeldi, beyaz da…
Sokakta bir yavru görsek onun yavrusu mu diye sormadan edemez olduk.
Sonra sonra ön balkonumuza gelmeye başladı. Gece tuvalete kalkınca, bir bakıyorduk salondaki koltuğa kurulmuş oluyordu.
Artık tıslamıyordu, sevecen sevecen bakıyor gibi geliyordu bize.
Ön balkonu mesken edindi, yavaş yavaş sevdirmeye başladı kendini.
Şimdilerde ön balkonda bir yuvası var, her balkona çıktığımızda sevgiyle ayaklarımıza dolanıyor.
Bütün yaraları iyileşti, tüyleri pas parlak…
Geçen ensesinden tutup kucağıma aldım, uzun uzun sevdim.
İçime işledi sevgisi…
Şimdi balkondan bir yere gitmiyor ve kendini sevdirmek için can atıyor.
Bu satırları yazmadan az önce onun için endişe duyduğumu, başına bir iş gelirse üzüleceğimi fark ettim…
Belki de biz şanslıyızdır, bizi seçtiği için.
Kim bilir…
