Ölenin amel defteri kapanır derler, amel defterine sevap olsun diye hayrat verilir. Sırrı Süreyya’nın yaptığı hayırlar nedeniyle amel defterinin ilelebet açık kalacağı muhakkak. Ama gene de biz, onu her daim sevenler, Sırrı’nın arkasından üzüntülerini bildiren politikacılar, methiyeler dizen sanatçılar, yazarlar; bizler Sırrı’nın hayratı için ne yapacağız?
Sırrı Süreyya’ya hak ettiği övgüleri düzerken, kendi iki yüzlülüğümüzü fark edip onun hayrına bir gün, bir an, onun yaptıklarını yapabilir miyiz?
Onun ardından yazılan mesajlara bakınca insanın aklına gelmeden olmuyor; madem biz onun şahsiyetini bu kadar seviyoruz, onun değerlerini, insan sevgisini, gülümseyişini, cesaretini, hatta mülksüzlüğünü bu kadar yüceltiyoruz, neden yücelttiğimiz değerlerle değil, başka türlü yaşıyoruz?
Aynı yola baş koyan yoldaşları dışında, onu “barışın sembolü” olarak görenler, barışı tesis etmek için hapishaneyi göze alıp İmralı’ya gidebilecek miyiz, ya da “biat etti” diye küçümsemelere aldırmadan S. Soylu cibilliyetindeki bir politikacıya bile hakkını helal etme nezaketi gösterebilecek miyiz?
Bir ağaç için kepçenin önüne geçip yaralanan S. Süreyya’nın hayrına, mahkeme kararlarına rağmen İstanbul’un orta yerine dikilen gökdelenin inşaatına girip engelleyebilecek miyiz?
Beyoğlu’nda evlerinden atılan, sokakta polisten şiddet gören transların, eşcinsellerin koluna girip dayanışma gösterebilecek miyiz?
Bir gün, bir tek gün kendimizi değil, başkalarını düşünerek yaşayabilecek miyiz?
Kürde dost, yoldaş olabilecek miyiz?
Bir gün bir tek gün, onun hayratı için
Bilgelik, olağanüstü mizah anlayışı; bunlar ona hastı, kolay değil; annemin dediği gibi “yüz yılda bir gelir Sırrı gibisi”.
Güldüremeyiz belki, ama ağlatmayabiliriz. Gülümsesek yeter.
Onun kadar cesur olamazsak bile, anadilini konuşan birine karşı çıkmaktan ar etme duygusunu paylaşamaz mıyız?
Bir gün, bir tek gün, başkalarının çocuklarını kendi çocuğumuzun önüne koyamaz mıyız?
Bilge olmak zor, muziplik bir sanat; ama iyi olmak kolay. İyileri, iyilikleri övüp kendi çıkarcı ikiyüzlülüğümüze hiç değilse bir gün, bir tek gün ara verelim.
Hiç bir şey yapamazsak bir gül ağacı dikip, can suyuna göz yaşımızı katalım. Sırrı Süreyya’nın hayratı için.
